Trots, verguld en ook wel een klein beetje melancholisch vieren wij onze verjaardag. Al 75 jaar is onze familie eigenaar van een kantoorvakhandel in Zeist. En daarmee zijn we voor u misschien een klein beetje een begrip geworden. Maar stiekem bent u dat voor ons nog veel meer: een begrip.
Als je wat ouder wordt, de dagen lengen, de wereld net iets sneller lijkt te draaien dan je zelf bij kunt houden en de noodzaak om leuk en lief te hebben veel groter is geworden dan de noodzaak om rijk te worden, wordt het tijd voor een grote ontboezeming. En deze gaat over u, lieve klant.
Vaak kregen we van u een kaartje: een geboorte, een huwelijk, een kindje. U wilde dat met ons delen en de kaarten worden steevast in het kantoor opgehangen. Maar niet altijd was duidelijk van wie de kaart was (als er geen foto op de kaart stond). Want u kende ons, wij u, maar de bijbehorende naam ontbrak meestal. U noemde ons de familie Bruzetta. Vaak dacht u dat wij vanwege deze naam uit Italië komen. Niets is minder waar: Even Hollands als een zak aardappelen, heten wij gewoon De Bruijn. Bruzetta is een samengestelde naam: [Br]uijn, [Ze]is[t], [A]mersfoort. Met een extra T. De naam is in 1959 geboren toen de naamgevers, ouders van de huidige eigenaren en grootouders van uw blogschrijfster, in Amersfoort woonden en een zaak in Zeist hielden. Het moet gezegd: voorheen had de zaak een minder verwarrende naam: De Bruijn's kantoorboekhandel.
Maar goed, we hadden het over u. We vertelden dus dat we niet altijd uw naam kennen. We kunnen u uittekenen, weten wat u doet, wat uw kinderen doen en hoeveel kleinkinderen u heeft. Maar hoe u heet? En dat vraag je op een gegeven moment niet meer. Dat is niet altijd handig, zoals in bovengenoemd voorbeeld met de kaartjes. Maar soms ook erg grappig. Want natuurlijk bespreken ook wij thuis, tijdens het avondeten, de dag. En dan gaat het ook over u lieve klant. Dat u bent geweest, dat er iets bijzonders is gebeurd, etc. Maar bij gebrek aan u naam, heeft u een bijnaam, een koosnaam eigenlijk. Even kijken of u uzelf herkent: Driebergen-Doorn, de Notaris, de Dokter, mensen met de mooie serre en Conny 'van de agenda's'. Hierbij moet gezegd worden dat dit een selectie is van jaren en we inmiddels alle namen van bovennoemde mensen kennen en herkennen. Soms is het iets ingewikkelder: die man en vrouw die een huis in Spanje hebben, de man met die mooie hond, de man met die gleufhoed. En soms is er zelfs voor de geoefende gebruiker geen touw aan vast te knopen: "je moet de groeten hebben van de vrouw die altijd komt met haar man. Je weet wel, met dat mooie haar. Nou, kom op. Ach, Peter, help nou even. Ach, laat ook maar." Met terugwerkende kracht nog hartelijk dank voor deze groet trouwens, vrouw met dat haar en die man.
En zo gaat het dus al jaren. En met name op zaterdagavond. Dan gingen we traditioneel na de winkel naar opa en oma. Toastjes, kaasjes, glaasje wijn en dan werd er gesproken over de week. En over u. En dan bleek dat opa en oma uw ouders of grootouders kenden. En ook die hadden ooit hun eigen omschrijving gekregen. En zo omschreven wij onszelf de zaterdagavond door. En werd er verse soep gegeten, en broodjes. En kwam de zondag langzaam dichterbij. De dag dat De Winkel - zo heet Bruzetta bij ons in de familie - dicht is, al 75 jaar.
Al 75 jaar kennen we u dus: u, uw ouders, uw grootouders. Neem het ons niet kwalijk dat we niet altijd u naam weten. Wij denken dat u het wel begrijpt. Maar misschien is dit jubileumjaar wel een uitgelezen moment om u eindelijk bij naam te leren kennen. Kom binnen, wij schudden u de hand en stellen ons voor: Peter, Anous, Freek en Fleur de Bruijn. Kinderen, kleinkinderen van Cisca en Frits, neef en achterneef/nicht van Co en Miep (Kantoorvakhandel Ideaal). (schoon)zus en neef/nicht van Marjan de Bruijn. Allemaal hebben wij u ooit geholpen de afgelopen 75 jaar. Het was ons een genoegen. En we hopen het nog heel lang te mogen blijven doen.
Tot ziens op Slotlaan 291!
p.s. In het magazine van het Zeister Historisch Genootschap verschijnt dit jaar een uitgebreid artikel over Bruzetta.
